Het leven in Afrika - even wennen
Blijf op de hoogte en volg Pascale
13 December 2012 | Marokko, Agadir
Lieve vrienden,
Een tijdje geleden vertrokken we uit Chefchaouen. De volgende stop zou Fes zijn. Maar zoals we het ondertussen gewoon zijn op onze trip, had de koude ons deze keer ingehaald. Toen we vertrokken met het idee Fes te bezoeken was de temperatuur met meer dan vijf graden gedaald tot ongeveer 12°. Ook in Fes bleek dat zo te zijn. En vermits we echt wel snakten naar wat warmte en zon, hebben we Fes deze keer overgeslagen. Het voordeel van het mobiele reizen, je kan steeds je plannen wijzigen.
Maar eerst was er nog een stop in Rabat nodig. Tot een aantal jaren geleden was het mogelijk aan de grens met Mauritanie een visum aan te kopen. Nu kan dat enkel nog in Rabat. Wij dus naar Rabat, met de vaste overtuiging de volgende dag ons visum te halen en snel zuidelijker te reizen. Maar dat was even buiten de Mauritaanse mentaltiteit gerekend.
We kwamen in Rabat aan op maandag. Een blauwe hemel met hier en daar een wolkje. Eerst een bezoekje aan de Kashba en de souk en nadien op zoek naar een slaapplaatsje dichter bij de ambassade van Mauritanie. Evident was het niet, want het was er overal heel luidruchtig. Echt een hele drukke stad Rabat. Maar toen we een klein zijstraatje van de grote baan inreden, zag dat er vrij rustig uit. Aan een man, die naar ons toekwam, vroegen we of het mogelijk was daar te overnachten. Meteen opende hij een poort waarachter zich een grote open plaats bevond. We bevonden ons op militair domein en de militair van dienst beloofde ons dat het er veilig en rustig was. Wie had ooit gedacht dat de militairen in Marokko zo gastrvrij zijn.
Dinsdag morgen dus meteen naar de ambassade. Toen we er rond 9u aankwamen bleek er een lange rij te staan voor de open deur. Pfffoeoeoe, hoe moeten we hieraan beginnen? Mike zocht een plaatsje voor de wagen en in tussentijd probeerde ik wat info in te winnen. Een vriendelijke franstalige vrouw vertelde mij in het kort hoe het stond :
Je had een invulformulier nodig, 2 pasfoto's en een copy van je paspoort. 's morgens gaan de deuren open om 8u30, maar somigge mensen staan al om 5u voor de deur om een nummer te bemachtigen. Op dit moment was men aan nummer 60 ongeveer en wij hadden nummer 120. Tijd dus om ons formulier te bemachtigen en in te vullen en foto's en copy's te maken. Gelukkig kon dit achter de hoek.
Toen we terugkwamen aan de ambassade was er een ander probleem. De deur was toe en ging die dag niet meer open. Officieel was de ambassade open tot 11u. Het was nog maar 10u15, maar men had er genoeg van voor die dag. De volgende dag terug komen dus. Ach nee... de volgende dag was een feestdag, dus zou het pas donderdag kunnen. Maar we wilden niet echt risceren dat we in Rabat nog vele dagen moesten doorbrengen, want ons was ook gezegd dat vrijdag een feestdag was. Dus donderdag om 5u de wekker. Ondertussen had het de woensdag de hele dag geregend en ook die ochtend was het zo. Dus regenjas en paraplu in de aanslag en in de rij gaan staan aan de voordeur van de ambassade. En effectief, we waren niet de eerste. Na een tijdje begon iemand het initiatief te nemen om nummertjes uit te delen. we hadden nummer 19, dus als de deuren open gingen was het snel aan ons. We vroegen ons af of we het risico konden nemen terug in de warme wagen te kruipen, maar de meeste mensen bleven staan, dus deden we dat ook meer. En alles bij elkaar een geluk, want niet om 8u30, maar om 7u gingen de deuren open en konden we ons visum aanvragen.
Beginnende van 15 januari voor 3 maanden hadden we gevraagd. Dan hadden we alle tijd om na nieuwjaar naar Mauretanie te rijden, wat te genieten onderweg en dan 2 tot 3 maanden door te brengen in Mauretanie, Senegal en Gambia. Maar ook dat was buiten het Afrikaanse systeem geteld. Want uiteindelijk kregen we dan donderdag namiddag ons paspoort. Drie maanden geldig, zoals we gevraagd hadden, maar te beginnen vanaf die dag zelf. Dus als we geluk hadden en half januari de grens over zouden gaan, zouden we nog 1,5 maanden hebben. Maar de kans bestaat dat we er pas eind januarie geraken. 1 maand de tijd dus maar. Na veel navragen en aandringen waren we niet verder dan dat we de volgende dag terug moesten komen om de verantwoordelijke te spreken die nu al weg was. Vrijdag dus toch niet gesloten. Ok... dan nog maar een dagje langer blijven en hopen dat we het de volgende dag voor elkaar kregen.
Vrijdag... weer een nacht voor de ambassade, maar deze keer sliepen we wat langer uit. En weer een hele voormiddag van onderhandelen en vragen stellen. Weer in de koude en de regen. We waren het nu echt beu en het lukte ons niet om iets aan het visum te veranderen.Iemand van de ambassade vertelde ons wel dat het niet moeilijk zou zijn ons visum te laten verlengen in Mauretanie zelf. Na even overleggen namen we de beslissing om verder te trekken. Zo snel mogelijk naar de zon. Als het ons lukt het paspoort te verlengen in Mauretanie hebben we geluk en anders genieten we van een maandje Mauretanie en zien we de overgang van de grens als de mogelijkheid om ons verblijf in Marokko met 3 maanden te verlengen.
En nu zitten we al een tijdje in Agadir. Hier is het lekker warm. Van Rabat zijn we zo snel als onmiddelijk door gereden naar Agadir. Niets dan regen, de hele weg. Maar hier in Agadir hebben we al een hele week zon. En daar hebben we van genoten. Tijd dus om iets nieuws te ondernemen.
Morgen vertrekken we voor een tour in de anti-Atlas. We hebben een plaats gevonden om onze trailer te stallen. En zonder trailer zal het mogelijk zijn de moeilijke wegen te nemen. Ok... het zal koud zijn, maar we zijn nu even opgewarmd. En het is een goede kans om een aantal nieuwe dingen te zien. Ik kijk er in ieder geval naar uit.
veel groetjes van ons beiden
Een tijdje geleden vertrokken we uit Chefchaouen. De volgende stop zou Fes zijn. Maar zoals we het ondertussen gewoon zijn op onze trip, had de koude ons deze keer ingehaald. Toen we vertrokken met het idee Fes te bezoeken was de temperatuur met meer dan vijf graden gedaald tot ongeveer 12°. Ook in Fes bleek dat zo te zijn. En vermits we echt wel snakten naar wat warmte en zon, hebben we Fes deze keer overgeslagen. Het voordeel van het mobiele reizen, je kan steeds je plannen wijzigen.
Maar eerst was er nog een stop in Rabat nodig. Tot een aantal jaren geleden was het mogelijk aan de grens met Mauritanie een visum aan te kopen. Nu kan dat enkel nog in Rabat. Wij dus naar Rabat, met de vaste overtuiging de volgende dag ons visum te halen en snel zuidelijker te reizen. Maar dat was even buiten de Mauritaanse mentaltiteit gerekend.
We kwamen in Rabat aan op maandag. Een blauwe hemel met hier en daar een wolkje. Eerst een bezoekje aan de Kashba en de souk en nadien op zoek naar een slaapplaatsje dichter bij de ambassade van Mauritanie. Evident was het niet, want het was er overal heel luidruchtig. Echt een hele drukke stad Rabat. Maar toen we een klein zijstraatje van de grote baan inreden, zag dat er vrij rustig uit. Aan een man, die naar ons toekwam, vroegen we of het mogelijk was daar te overnachten. Meteen opende hij een poort waarachter zich een grote open plaats bevond. We bevonden ons op militair domein en de militair van dienst beloofde ons dat het er veilig en rustig was. Wie had ooit gedacht dat de militairen in Marokko zo gastrvrij zijn.
Dinsdag morgen dus meteen naar de ambassade. Toen we er rond 9u aankwamen bleek er een lange rij te staan voor de open deur. Pfffoeoeoe, hoe moeten we hieraan beginnen? Mike zocht een plaatsje voor de wagen en in tussentijd probeerde ik wat info in te winnen. Een vriendelijke franstalige vrouw vertelde mij in het kort hoe het stond :
Je had een invulformulier nodig, 2 pasfoto's en een copy van je paspoort. 's morgens gaan de deuren open om 8u30, maar somigge mensen staan al om 5u voor de deur om een nummer te bemachtigen. Op dit moment was men aan nummer 60 ongeveer en wij hadden nummer 120. Tijd dus om ons formulier te bemachtigen en in te vullen en foto's en copy's te maken. Gelukkig kon dit achter de hoek.
Toen we terugkwamen aan de ambassade was er een ander probleem. De deur was toe en ging die dag niet meer open. Officieel was de ambassade open tot 11u. Het was nog maar 10u15, maar men had er genoeg van voor die dag. De volgende dag terug komen dus. Ach nee... de volgende dag was een feestdag, dus zou het pas donderdag kunnen. Maar we wilden niet echt risceren dat we in Rabat nog vele dagen moesten doorbrengen, want ons was ook gezegd dat vrijdag een feestdag was. Dus donderdag om 5u de wekker. Ondertussen had het de woensdag de hele dag geregend en ook die ochtend was het zo. Dus regenjas en paraplu in de aanslag en in de rij gaan staan aan de voordeur van de ambassade. En effectief, we waren niet de eerste. Na een tijdje begon iemand het initiatief te nemen om nummertjes uit te delen. we hadden nummer 19, dus als de deuren open gingen was het snel aan ons. We vroegen ons af of we het risico konden nemen terug in de warme wagen te kruipen, maar de meeste mensen bleven staan, dus deden we dat ook meer. En alles bij elkaar een geluk, want niet om 8u30, maar om 7u gingen de deuren open en konden we ons visum aanvragen.
Beginnende van 15 januari voor 3 maanden hadden we gevraagd. Dan hadden we alle tijd om na nieuwjaar naar Mauretanie te rijden, wat te genieten onderweg en dan 2 tot 3 maanden door te brengen in Mauretanie, Senegal en Gambia. Maar ook dat was buiten het Afrikaanse systeem geteld. Want uiteindelijk kregen we dan donderdag namiddag ons paspoort. Drie maanden geldig, zoals we gevraagd hadden, maar te beginnen vanaf die dag zelf. Dus als we geluk hadden en half januari de grens over zouden gaan, zouden we nog 1,5 maanden hebben. Maar de kans bestaat dat we er pas eind januarie geraken. 1 maand de tijd dus maar. Na veel navragen en aandringen waren we niet verder dan dat we de volgende dag terug moesten komen om de verantwoordelijke te spreken die nu al weg was. Vrijdag dus toch niet gesloten. Ok... dan nog maar een dagje langer blijven en hopen dat we het de volgende dag voor elkaar kregen.
Vrijdag... weer een nacht voor de ambassade, maar deze keer sliepen we wat langer uit. En weer een hele voormiddag van onderhandelen en vragen stellen. Weer in de koude en de regen. We waren het nu echt beu en het lukte ons niet om iets aan het visum te veranderen.Iemand van de ambassade vertelde ons wel dat het niet moeilijk zou zijn ons visum te laten verlengen in Mauretanie zelf. Na even overleggen namen we de beslissing om verder te trekken. Zo snel mogelijk naar de zon. Als het ons lukt het paspoort te verlengen in Mauretanie hebben we geluk en anders genieten we van een maandje Mauretanie en zien we de overgang van de grens als de mogelijkheid om ons verblijf in Marokko met 3 maanden te verlengen.
En nu zitten we al een tijdje in Agadir. Hier is het lekker warm. Van Rabat zijn we zo snel als onmiddelijk door gereden naar Agadir. Niets dan regen, de hele weg. Maar hier in Agadir hebben we al een hele week zon. En daar hebben we van genoten. Tijd dus om iets nieuws te ondernemen.
Morgen vertrekken we voor een tour in de anti-Atlas. We hebben een plaats gevonden om onze trailer te stallen. En zonder trailer zal het mogelijk zijn de moeilijke wegen te nemen. Ok... het zal koud zijn, maar we zijn nu even opgewarmd. En het is een goede kans om een aantal nieuwe dingen te zien. Ik kijk er in ieder geval naar uit.
veel groetjes van ons beiden
-
13 December 2012 - 19:45
Lutgarde Stas:
Agadir, daar hebben wij ook fijne herinneringen aan.
Hopelijk is Mauretanië wel al die moeite waard. We kijken uit naar je volgende verslag.
Heb je mijn SMS-je ontvangen? Onze Tom en Annelies hebben een flinke zoon, MON.
groetjes vanuit het koude België. -
13 December 2012 - 19:52
Frans:
Regen ?
Jullie gingen toch op onderzoek naar de kracht van water :) ?
Hopelijk krijgen jullie een veelvoud van zon als je nu regen gezien hebt !
-
13 December 2012 - 19:58
Jp:
Waw,een heel verhaal.
ik blokkus anatomie ...pffff...is niet evident ...
blij van jullie te lezen :)
jp -
13 December 2012 - 21:07
Zwervende Eik:
Fijn om te lezen, al die ups en downs - dat houdt 't leven erin, hé! Goede reis verder, ik kijk ook uit naar 't vervolg! -
14 December 2012 - 15:20
Gerd:
hey Pascale,
die visjes zien er heerlijk uit. Naast het genieten is de administratieve rompslomp wel een realiteit ginder.
Een leuk moment om je weer eens te wapenen en je ergernis te onderzoeken !
warme groeten uit natte streken
gerd -
14 December 2012 - 16:29
Cynthia:
Af en toe wat sensatie moet he anders zou het al snel saai worden ;) Geniet nog van je reis en fijn om af en toe je verhalen te lezen.
Heel veel groetjes van mij en Tina en doe Mike ook onze groeten Xxx -
22 December 2012 - 12:44
T. Monique:
Hallo Pascale en Mike,
Bedankt om ons op de hoogte te houden,'t is altijd leuk om zo een beetje mee te reizen met jullie. Maar amai zeg, de administratie daar ....... Dan toch beter in ons klein landje.
Hier is het niets dan regen, regen en nog eens regen. En voor de komende dagen nog veel van dat. Hopelijk genieten jullie van de Afrikaanse zon.
De foto waar je de visjes aan 't eten bent, dat is toch wel om ons goesting doen te krijgen. Mmmm dat zou ik ook wel lusten.
Nu we bijna aan het einde van 't jaar zijn en de wereld niet vergaan is,
wens ik jullie voor het komende jaar
veel vreugde en zonneschijn
gezondheid en liefde
zodat jullie elke dag opnieuw
tevreden en gelukkig kunnen zijn.
Gezellige feestdagen en een spetterend 2013 !
Groetjes en tot binnenkort om nog meer te lezen over je reis.
T. Monique
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
