What are we doing here?
Blijf op de hoogte en volg Pascale
20 Februari 2013 | Mauritanië, Nouakchott
De eerste dag in Nouadhibou komen we laat toe. De chaos overvalt ons. Verkeersregels gelden hier niet of niemand kent ze en niemand houdt zich eraan. Gigantische opstoppingen worden veroorzaakt door een rond punt. Het lijkt alsof niemand weet hoe zich op een rond punt te gedragen.
We proberen een paar campingplaatsen die moeilijk te vinden zijn, maar komen tot de conclusie dat die niets voor ons zijn. Geld uitgeven om op de binnenkoer van een auberge te staan, omgeven door 3 hoge muren en een poort is niet echt ons ding. Ondertussen wordt het donkerder. Mike vindt een grote parking tegenover de luchthaven. Een ideale plaats om te overnachten lijkt ons. Na nog geen 10’ wordt er op onze deur geklopt. Een militair die ons vraagt of we van plan zijn om hier te overnachten. Dat kan niet zegt hij, dat is verboden. Ik tover mijn charmantste glimlach boven en in mijn beste frans leg ik hem uit dat we de hele dag gereden hebben en doodmoe zijn. Het is te gevaarlijk voor ons om nu nog rond te rijden. Ok, zegt hij, ik geef jullie 2u om uit te rusten en dan moeten jullie verhuizen. Weer haal ik mijn charmantste glimlach boven en vraag hem waar we dan naartoe kunnen in het donker. We kennen de stad helemaal niet. Na wat aandringen zegt hij dat het ok is, dat we tot de morgen kunnen blijven. Is 6u ok? Ik glimlach weer en vraag : 8u? “Pas de problème” zegt hij en vertrekt. 7u30 in de morgen, net wakker, wordt er op de deur geklopt. Of we kunnen vertrekken? Ok, pas de problème, antwoord ik. Naast ons 2 Marokkaanse truck. De chauffeurs liggen duidelijk nog te slapen. Zij hebben blijkbaar geen vertrekgebod. Op klaarlichte dag ziet het stadje er heel wat meer uitnodigend uit. We vinden een fijn plaatsje aan een afgelegen strand, waar we een paar dagen doorbrengen. En de plaatselijke militairen rijden ons rond op het strand en in het dorpje in de buurt om ons de leukste plekjes te tonen.
Ondertussen komen we tot de conclusie dat we een goed team zijn bij het reizen in deze streken. Zo vindt Mike altijd weer hele fijne plaatsje om te staan en krijg ik blijkbaar op een charmante manier dingen gedaan die soms onmogelijk lijken. Waar iedereen steen en been klaagde over de grensovergangen, bleek dit voor ons peanuts te zijn. En in het vissershaventje, in de West Sahara op 100km van de grens, kreeg ik zomaar 2 gratis vissen in mijn handen geduwd.
Fijn plaatsje trouwens dat vissershaventje. Zo fijn dat we er bijna een week bleven hangen voor door te reizen naar Mauritanië. Prachtige stranden, geweldige rotsformaties, fijne gesprekken met de vissers, mosselen in overvloed, zomaar te rapen en toffe terugkomers uit Mauritanië die ons met hun verhalen nieuwsgierig maken. Dus uiteindelijk trekken we dan toch naar Mauritanië.
En op dit moment zitten we in Atar, een leuk dorpje omgeven door een aantal bergen. Voor de tweede keer sinds ons vertrek staan we op een camping. Maar wat voor één. Het lijkt hier een beetje klein India. Een fijne plek (Bab Sahara) gerund door Just (Nederlander) en Cora (Duitse) waar mensen van allerlei pluimage samenkomen om ideeën en verhalen uit te wisselen, aan de wagen te werken (want er is een werkplaats), even bij te komen van alle indrukken die ze in Mauretanië opgedaan hebben.
Want indrukken zijn er genoeg. Van het gevoel heel alleen en verlaten te zijn, ver weg van alles en thuis, tot een gevoel van overweldigende vreugde en blijdschap, dit te mogen meemaken. Vaak komt de vraag “ What are we doing here “ over onze lippen. Vaak op een moment dat we honderden kilometers door een desolaat landschap rijden. Maar het is moeilijk onder woorden te brengen wat Mauritanië met ons doet. We zijn heel blij dat we hier geweest zijn, maar denken hier niet meer terug te komen. Maar langs de andere kant misschien ook wel. Je zou kunnen zeggen dat we een soort van liefde-haat verhouding met dit land hebben. En er zijn uiteindelijk nog zoveel dingen die we hier niet gezien hebben (vaak enkel bereikbaar met 4x4) en de woestijn en het desolate geeft ons ook een enorm gevoel van rust.
Maar Mauritanië is een speciaal land. We hoorden dat het hier duurder is dan in Marokko en we vroegen ons af hoe dat mogelijk, in een land met naar ons gevoel zoveel arme mensen. Maar nu wordt het ons duidelijker. Het eerst wat we zagen toen we in Nouadhibou inkopen gingen doen, was een grote zak ajuinen uit Nederland. Ondertussen weten we dat de kippen (ingevroren) uit Brasilië komen en de bananen uit ivoorkust. En vermoedelijk is dit hetzelfde voor alle groenten en fruit dat je in de winkeltjes hier koopt. Hier in Atar op de markt is het een beetje anders. Veel mensen hebben hier in de oase een klein tuintje en verkopen de groenten op de markt. Groenten zijn hier dan duidelijk ook veel goedkoper dan in de grote steden. Maar sommige dingen zijn voor ons soms niet te begrijpen in dit land. Op de markt zie je een grote berg tomaten en als je goed zoekt vind je wel 5 tomaten die niet rot zijn. De rest van de berg is niet meer eetbaar. Maar de nieuwe lading wordt gewoon bovenop de oude gelegd. Vlees is hier onmogelijk te kopen. Duizenden vliegen zitten hier op het vlees. Voor ons onmogelijk te bedenken dat we dit vlees zouden eten. Cora van de camping vertelde ons dat het niet echt een probleem zou zijn, vermits door de warmte de buitenkant van het vlees onmiddellijk gedroogd is dus de vliegen niet gevaarlijk zijn. Maar dit risico durven we niet nemen.
Mauritanië is voor ons in heel veel opzichten een bizar land. Enkele voorbeelden :
- Het land heeft een kuststrook van 500 km. Niet zo heel lang geleden is er een nieuwe weg aangelegd (voorheen was het land enkel via piste te doorkruisen)op +/- 20 km van de kust. Het is voor ons (zonder 4x4) niet mogelijk aan de kust te komen. 1 x zijn we met de moto naar de kust gereden en hebben we naakt kunnen zwemmen in de zee. In de verste verte geen mens te bekennen.
- Langs de kust is er een groot nationaal park. Dit zou werkelijk prachtig zijn. Maar er is geen weg aangelegd naar dit park, dus voor ons niet te bereiken.
- De mooiste streek van Mauritanië is de omgeving van Atar. Maar als je daar wil geraken vanuit Marokko heb je een lange weg van 1000 km te gaan. Er is geen mogelijkheid (zonder 4x4) in Atar te geraken vanaf de grens. Een afstand die vogelvlucht 400km zou kunnen zijn.
Maar langs de andere kant is dit natuurlijk ook weer de charme van het land. Met het juiste vervoermiddel kan je je hier alleen op de wereld wanen. Dat hebben we ook ondervonden een aantal dagen geleden. We lieten de trailer op de camping en trokken enkel met de wagen richting Chingetti. 3 nachten overnachten we in de woestijn. Zanduinen, enorme canyons, prachtige bergformaties en in 3 dagen geen levende ziel gezien.
We dachten ook Chingetti te bezoeken. Daar zou een oud dorp en moskee te bezochten zijn. Dus wij, vol goede moed over een wasbord-piste van 80km richting Chingetti. Een dorpje voor een groot stuk bestaande uit auberges, auberges en auberges. In het dorpje aangekomen rijden we wat rond om een idee te krijgen waar het oude dorp zich bevind. Waar het te zanderig wordt stoppen we om terug te draaien. Nog geen 5 seconden later is onze wagen omgeven door tientallen mannen, vrouwen en kinderen. De mannen willen ons in een Auberge krijgen en ons rondleiden in het dorp. De vrouwen willen hun juwelen verkopen en de kinderen vragen voor “cadeau – cadeau”. Te veel van het goede voor ons op dat moment. En we besluiten terug te draaien. Langs alle kanten wordt er op de wagen geklopt en allen lopen ze achter ons aan.
Maar het moet ook verschrikkelijk voor hen zijn. Tot 2008 kwamen er heel veel toeristen in Mauritanië, ook ivm de race Parijs-Dakar. Toen eind 2007 4 Fransen vermoord werden door Al Qaida besloot Frankrijk het land als onveilig te bestempelen en werd de rally naar zuid Amerika verhuisd. Sindsdien wordt afgeraden dit land te bereizen. Dit betekent natuurlijk ook dat duizenden mensen, die vroeger leefden van het toerisme, nu volledig werkloos zijn. Hun aanklampen is dan misschien ook een paniekreactie. Maar spijtig genoeg beseffen ze niet dat ze de mensen wegjagen ipv aan hen te verkopen.
Gisteren hebben we onze laatste fles bubbels gekraakt. Gedronken op “the point of return”. Vanaf nu rijden we dus steeds meer in de richting van huis, maar ook richting van civilisatie. We kijken ernaar uit in Marokko weer vers vlees te kunnen kopen en nadien in Spanje verse kaas en al het andere wat we toch een tijd hebben moeten missen. Morgen vertrekken we vanuit Atar terug richting Marokko. 1000 km over dezelfde weg als toen we gekomen zijn. Het zal een lange tocht worden. Maar rond 25/2 hopen we in Marokko te zijn.
lieve groeten,
Pascale en Mike
We proberen een paar campingplaatsen die moeilijk te vinden zijn, maar komen tot de conclusie dat die niets voor ons zijn. Geld uitgeven om op de binnenkoer van een auberge te staan, omgeven door 3 hoge muren en een poort is niet echt ons ding. Ondertussen wordt het donkerder. Mike vindt een grote parking tegenover de luchthaven. Een ideale plaats om te overnachten lijkt ons. Na nog geen 10’ wordt er op onze deur geklopt. Een militair die ons vraagt of we van plan zijn om hier te overnachten. Dat kan niet zegt hij, dat is verboden. Ik tover mijn charmantste glimlach boven en in mijn beste frans leg ik hem uit dat we de hele dag gereden hebben en doodmoe zijn. Het is te gevaarlijk voor ons om nu nog rond te rijden. Ok, zegt hij, ik geef jullie 2u om uit te rusten en dan moeten jullie verhuizen. Weer haal ik mijn charmantste glimlach boven en vraag hem waar we dan naartoe kunnen in het donker. We kennen de stad helemaal niet. Na wat aandringen zegt hij dat het ok is, dat we tot de morgen kunnen blijven. Is 6u ok? Ik glimlach weer en vraag : 8u? “Pas de problème” zegt hij en vertrekt. 7u30 in de morgen, net wakker, wordt er op de deur geklopt. Of we kunnen vertrekken? Ok, pas de problème, antwoord ik. Naast ons 2 Marokkaanse truck. De chauffeurs liggen duidelijk nog te slapen. Zij hebben blijkbaar geen vertrekgebod. Op klaarlichte dag ziet het stadje er heel wat meer uitnodigend uit. We vinden een fijn plaatsje aan een afgelegen strand, waar we een paar dagen doorbrengen. En de plaatselijke militairen rijden ons rond op het strand en in het dorpje in de buurt om ons de leukste plekjes te tonen.
Ondertussen komen we tot de conclusie dat we een goed team zijn bij het reizen in deze streken. Zo vindt Mike altijd weer hele fijne plaatsje om te staan en krijg ik blijkbaar op een charmante manier dingen gedaan die soms onmogelijk lijken. Waar iedereen steen en been klaagde over de grensovergangen, bleek dit voor ons peanuts te zijn. En in het vissershaventje, in de West Sahara op 100km van de grens, kreeg ik zomaar 2 gratis vissen in mijn handen geduwd.
Fijn plaatsje trouwens dat vissershaventje. Zo fijn dat we er bijna een week bleven hangen voor door te reizen naar Mauritanië. Prachtige stranden, geweldige rotsformaties, fijne gesprekken met de vissers, mosselen in overvloed, zomaar te rapen en toffe terugkomers uit Mauritanië die ons met hun verhalen nieuwsgierig maken. Dus uiteindelijk trekken we dan toch naar Mauritanië.
En op dit moment zitten we in Atar, een leuk dorpje omgeven door een aantal bergen. Voor de tweede keer sinds ons vertrek staan we op een camping. Maar wat voor één. Het lijkt hier een beetje klein India. Een fijne plek (Bab Sahara) gerund door Just (Nederlander) en Cora (Duitse) waar mensen van allerlei pluimage samenkomen om ideeën en verhalen uit te wisselen, aan de wagen te werken (want er is een werkplaats), even bij te komen van alle indrukken die ze in Mauretanië opgedaan hebben.
Want indrukken zijn er genoeg. Van het gevoel heel alleen en verlaten te zijn, ver weg van alles en thuis, tot een gevoel van overweldigende vreugde en blijdschap, dit te mogen meemaken. Vaak komt de vraag “ What are we doing here “ over onze lippen. Vaak op een moment dat we honderden kilometers door een desolaat landschap rijden. Maar het is moeilijk onder woorden te brengen wat Mauritanië met ons doet. We zijn heel blij dat we hier geweest zijn, maar denken hier niet meer terug te komen. Maar langs de andere kant misschien ook wel. Je zou kunnen zeggen dat we een soort van liefde-haat verhouding met dit land hebben. En er zijn uiteindelijk nog zoveel dingen die we hier niet gezien hebben (vaak enkel bereikbaar met 4x4) en de woestijn en het desolate geeft ons ook een enorm gevoel van rust.
Maar Mauritanië is een speciaal land. We hoorden dat het hier duurder is dan in Marokko en we vroegen ons af hoe dat mogelijk, in een land met naar ons gevoel zoveel arme mensen. Maar nu wordt het ons duidelijker. Het eerst wat we zagen toen we in Nouadhibou inkopen gingen doen, was een grote zak ajuinen uit Nederland. Ondertussen weten we dat de kippen (ingevroren) uit Brasilië komen en de bananen uit ivoorkust. En vermoedelijk is dit hetzelfde voor alle groenten en fruit dat je in de winkeltjes hier koopt. Hier in Atar op de markt is het een beetje anders. Veel mensen hebben hier in de oase een klein tuintje en verkopen de groenten op de markt. Groenten zijn hier dan duidelijk ook veel goedkoper dan in de grote steden. Maar sommige dingen zijn voor ons soms niet te begrijpen in dit land. Op de markt zie je een grote berg tomaten en als je goed zoekt vind je wel 5 tomaten die niet rot zijn. De rest van de berg is niet meer eetbaar. Maar de nieuwe lading wordt gewoon bovenop de oude gelegd. Vlees is hier onmogelijk te kopen. Duizenden vliegen zitten hier op het vlees. Voor ons onmogelijk te bedenken dat we dit vlees zouden eten. Cora van de camping vertelde ons dat het niet echt een probleem zou zijn, vermits door de warmte de buitenkant van het vlees onmiddellijk gedroogd is dus de vliegen niet gevaarlijk zijn. Maar dit risico durven we niet nemen.
Mauritanië is voor ons in heel veel opzichten een bizar land. Enkele voorbeelden :
- Het land heeft een kuststrook van 500 km. Niet zo heel lang geleden is er een nieuwe weg aangelegd (voorheen was het land enkel via piste te doorkruisen)op +/- 20 km van de kust. Het is voor ons (zonder 4x4) niet mogelijk aan de kust te komen. 1 x zijn we met de moto naar de kust gereden en hebben we naakt kunnen zwemmen in de zee. In de verste verte geen mens te bekennen.
- Langs de kust is er een groot nationaal park. Dit zou werkelijk prachtig zijn. Maar er is geen weg aangelegd naar dit park, dus voor ons niet te bereiken.
- De mooiste streek van Mauritanië is de omgeving van Atar. Maar als je daar wil geraken vanuit Marokko heb je een lange weg van 1000 km te gaan. Er is geen mogelijkheid (zonder 4x4) in Atar te geraken vanaf de grens. Een afstand die vogelvlucht 400km zou kunnen zijn.
Maar langs de andere kant is dit natuurlijk ook weer de charme van het land. Met het juiste vervoermiddel kan je je hier alleen op de wereld wanen. Dat hebben we ook ondervonden een aantal dagen geleden. We lieten de trailer op de camping en trokken enkel met de wagen richting Chingetti. 3 nachten overnachten we in de woestijn. Zanduinen, enorme canyons, prachtige bergformaties en in 3 dagen geen levende ziel gezien.
We dachten ook Chingetti te bezoeken. Daar zou een oud dorp en moskee te bezochten zijn. Dus wij, vol goede moed over een wasbord-piste van 80km richting Chingetti. Een dorpje voor een groot stuk bestaande uit auberges, auberges en auberges. In het dorpje aangekomen rijden we wat rond om een idee te krijgen waar het oude dorp zich bevind. Waar het te zanderig wordt stoppen we om terug te draaien. Nog geen 5 seconden later is onze wagen omgeven door tientallen mannen, vrouwen en kinderen. De mannen willen ons in een Auberge krijgen en ons rondleiden in het dorp. De vrouwen willen hun juwelen verkopen en de kinderen vragen voor “cadeau – cadeau”. Te veel van het goede voor ons op dat moment. En we besluiten terug te draaien. Langs alle kanten wordt er op de wagen geklopt en allen lopen ze achter ons aan.
Maar het moet ook verschrikkelijk voor hen zijn. Tot 2008 kwamen er heel veel toeristen in Mauritanië, ook ivm de race Parijs-Dakar. Toen eind 2007 4 Fransen vermoord werden door Al Qaida besloot Frankrijk het land als onveilig te bestempelen en werd de rally naar zuid Amerika verhuisd. Sindsdien wordt afgeraden dit land te bereizen. Dit betekent natuurlijk ook dat duizenden mensen, die vroeger leefden van het toerisme, nu volledig werkloos zijn. Hun aanklampen is dan misschien ook een paniekreactie. Maar spijtig genoeg beseffen ze niet dat ze de mensen wegjagen ipv aan hen te verkopen.
Gisteren hebben we onze laatste fles bubbels gekraakt. Gedronken op “the point of return”. Vanaf nu rijden we dus steeds meer in de richting van huis, maar ook richting van civilisatie. We kijken ernaar uit in Marokko weer vers vlees te kunnen kopen en nadien in Spanje verse kaas en al het andere wat we toch een tijd hebben moeten missen. Morgen vertrekken we vanuit Atar terug richting Marokko. 1000 km over dezelfde weg als toen we gekomen zijn. Het zal een lange tocht worden. Maar rond 25/2 hopen we in Marokko te zijn.
lieve groeten,
Pascale en Mike
-
20 Februari 2013 - 17:42
Zwervende Eik:
Tjonge, wat een reis, zeg! Prachtig, plezant om er via deze weg een beetje van mee te kunnen genieten! Sommige foto's kan ik niet bekijken, want "Deze fout (HTTP-fout 403 - Verboden) houdt in dat een verbinding met de website kan worden gemaakt, maar u hebt onvoldoende machtigingen om de webpagina weer te geven.", ofwel krijg ik, al naargelang hoe ik ze probeer te openen, de vraag of die foto's wel bestaan (!), en zo ja, of het "pad" wel juist is... Enfin, zolang JULLIE pad maar juist is, hé! Veilige reis verder - of beter, terug! XXX -
20 Februari 2013 - 19:06
Pascale :
Bedankt Marieke, zou nu in orde moeten zijn. De foto's kunnen pas opgeladen worden nadat ik jullie de blog doorgestuurd heb. Waarschijnlijk was ik er nog mee bezig. Ik zie dat je zelf in Frankrijk zit. Goede keuze!! Hoop dat het je goed gaat en dat je geniet.
XXX -
20 Februari 2013 - 19:06
Pascale :
Bedankt Marieke, zou nu in orde moeten zijn. De foto's kunnen pas opgeladen worden nadat ik jullie de blog doorgestuurd heb. Waarschijnlijk was ik er nog mee bezig. Ik zie dat je zelf in Frankrijk zit. Goede keuze!! Hoop dat het je goed gaat en dat je geniet.
XXX -
20 Februari 2013 - 19:17
Lutgarde:
Blij te lezen dat jullie het goed maken. Fantastische foto's!
Onze Marokkaanse vriendin Saadia is momenteel in Agadir
Moest je toevallig daar zijn voor 8 maart, dan zou je haar kunnen ontmoeten als we iets afspreken.
Bel of maill ons dan maar.
In ieder geval nog een goede reis.
Groetjes vanuit een zonnig maar ijskoud België.
-
20 Februari 2013 - 22:41
Marleen:
oei, mijn reactie op facebook gezet ipv hier
dan ook maar hier :
wat een fijn verhaal om van mee te genieten !! dankjewel en geniet nog verder ! -
21 Februari 2013 - 17:02
T. Monique:
Pfff wat een avontuur weer, dat zou toch niet voor mij zijn, maar zo te lezen blijven jullie ervan genieten.
Ook zeer mooie foto's en ja, die eendenmossel dat zou ik ook wel eens willen proeven !
Ivoke heeft er een zusje bij. Andréa. Geboren 14 februari op valentijn. 2.980 kg en 50 cm.
Wij zijn ook in de wolken met een meisje erbij.
Nog een hele fijne en veilige terugreis.
Geniet nog van de zon, want hier is het weer vriesweer.
Groetjes
Tante Monique
-
21 Februari 2013 - 18:55
Miriam:
Ik onthoud dat een charmante glimlach deuren opent! Zalige foto's.
liefs,
Miriam -
21 Februari 2013 - 21:24
Germa:
swimming naked on the beach.......hi hi hi je kon niet verder gaan staan zeker om die foto te nemen !!!!
wees voorzichtig op jullie terug reis
groetjes Albert en Germa -
26 Februari 2013 - 08:41
Gerd:
Hey Pascale en Mike,
ben net terug uit Zanzibar, Afrika dus. En zoals overal zijn de verhalen van Afrika ergens gelijkaardig.
Pijnlijk soms en ook verruimend.
Mij doen jullie woestijnverhalen toch watertanden. Maar Jan is hier op uitgekeken vrees ik. Hij had het soms weer erg moeilijk met sommige Afrikaanse gewoontes.
tot later
gerd -
27 Februari 2013 - 21:34
JP:
Helaba wereld reizigers ,
Ik juist terug van het doorkruisen van Senegal ...
Zie er naar uit jullie terug te zien in dit koud land .
Voorzichtig en goede reis !!!
JP
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
