Afrika

Hallo allemaal,

Deze keer vanuit Marokko. Sinds vorig bericht hebben we een hele weg afgelegd. Het plan was om vroeg genoeg in de herfst te vertrekken om in Frankrijk en Spanje meer kans op mooi weer te hebben. Lekker niet dus. Hier en daar een warme en zonnige dag, maar voor de rest regen, regen en regen. En koud ook nog.

Maar al bij al hebben we er toch nog een tijdje over gedaan om in Marokko te geraken. Omdat we onderweg fijne mensen tegenkwamen waar we wat tijd mee wilden doorbrengen of om herinneringen op te halen aan de fijne plaatsen waar we vorig jaar waren, maar zonder zon dit maal.

Santa Carles de la Rapita, waar ik mijn vorige blog schreef, is een plaatsje dicht bij de Ebro Delta. Er is daar een zeer lang schiereiland waar men aan het einde zout wint. Vorig jaar stonden we een paar dagen op dat schiereiland en ook dit jaar waren we dat van plan. Maar toen we daar aankwamen bleek de volledige weg onder water te staan. Met de volle camper met trailer was het een risico om die weg te gaan, dus eerst effe een wandeling tot de standplaats. Daar aangekomen bleek er één camper te staan, ongeveer dezelfde grote als de onze. Het jonge Duitse koppel was daar om te kitesurfen en vertelde ons dat er in de namiddag meer mensen geweest waren, dus het rijden was mogelijk. Dus het risico genomen en Mike bleek een prima chauffeur te zijn. Twee dagen later was het meeste water weg. Maar wat ons wel heel vreemd voorkwam, was dat alle duinen, die er vorige jaar op het schiereiland nog waren, dit jaar zo goed als volledig weg waren. Ook aan de Franse kust hadden we het gevoel dat het water dit jaar veel verder landinwaarts gekomen was dan andere jaren. Maar of dat nu iets eenmalig of een regelmatige gebeurtenis was, was ons niet duidelijk.

Met het Duitse koppeltje, Angela en Hellal, hadden we een fijn contact en ze vroegen ons uit over Marokko. Ze hadden ook wel interesse, maar niet zo heel veel tijd. Tegen nieuwjaar willen ze terug in Duitsland zijn. We zouden hen nog terug zien, zeiden ze. Vooral Angela was er heel zeker van.

Na enkele dagen had de regen ons terug ingehaald, dus tijd om verder naar het zuiden te reizen. Volgende stop was Valencia, maar onderweg nog even in Peniscola gestopt. Een mooi kustdorpje op de top van een heuvel gebouwd. Maar daar was ik vorig jaar ook al, net als in Valencia. Zo veel nieuws valt daarover niet te vertellen. Enkel dat ik die leuke dingen, zoals Ciudad de las Artes y las Ciencias, ook aan Mike wilde tonen. En we hadden geluk, want tijdens onze bezoekdag aan Valencia hadden we de zon mee. Maar de dag nadien weer tijd om verder te trekken. Ook daar haalde de regen ons in.

We wilden ook nog wat stranddagen doorbrengen in Aguillas, waar Mike en ik elkaar ontmoeten vorig jaar… maar met dikke pullen en paraplu op het strand gaan zitten is toch ook niet dat. Maar in Aguillas viel ons opnieuw op dat er iets gek met de zee aan de hand was. Het strand was een meter of 2 korter geworden. Het mooie baaitje achter de rots, vorig jaar nog langs het strand te bereiken maar nu enkel zwemmend, lag helemaal vol zeewier. Eén grote bruine vlakte.

In Aguillas ontmoeten we ook nog een ouder Duits koppel. Mike kende hen van zijn voorbije jaren in Marokko. Met hen spraken we af in het zuiden van Marokko wat tijd door te brengen, maar dat is nog lang… Insjallah!!

Na Aguillas in de regen hadden we het echt wel gehad dus … volgende bestemming : Tarifa… met zicht op Afrika. Maar onderweg kwamen we nog enorm veel gevolgen tegen van de zee… stranden volledig weggevaagd of veel kleiner geworden… volledige kustdorpjes volledig onder water (gestaan)… straten onder de modder… The earth stikes back?!?!

Maar eindelijk warmte en zon in Tarifa. De tweede dag zaten we rustig wat van de zon te genieten toen een witte Fiat Ducato naast ons opdook… Angela en Hellal… puur toeval… maar gebeten door het Marokko virus… onderweg naar Marokko. Angela had dus gelijk… we zagen elkaar terug. We brachten wat dagen samen door… alles voorbereiden… tickets kopen… lekker grillen ’s avonds.

Na enkele dagen besloten wij dan eindelijk de oversteek te maken. Angela en Hellal zouden ons wat later volgen, want hun verzekering was nog niet in orde voor Marokko. Maar we zouden elkaar in Chefchaouen terug ontmoeten. En 2 dagen later, wat vroeger dan verwachten, stonden ze dan plots voor onze neus op de camping. Zo uitgelaten van alle nieuwe indrukken en zo blij dat ze de stap naar Marokko gezet hadden.

En nu zitten we dus hier in Chefchaouen. Echt leuk dorpje om te bezoeken, met alle witte en blauwe huisjes. Overdag warm en zonnig en ’s avonds echt koud, maar gezellig bij een vuur zijn het zalige avonden. En het is fijn wat dagen samen door te brengen en hen wat weg te wijzen de eerste dagen in Afrika. Morgen vertrekken ze normaal gezien verder naar het zuiden, want ze willen in Dakhla, zo’n 1500 km van hier, gaan Kitesurfen. Wij blijven hier nog enkele dagen nu het hier goed weer is. En wie weet zien we elkaar op hun terugweg weer… Insjallah!!

Onze volgende stop is normaal gezien Fez… een heel interessant stadje, naar het schijnt. Maar daarover volgende keer meer.

Voor nu… heel veel warme groetjes van ons allen.