En dan... terug huiswaarts

Meer dan drie maanden geleden is het alweer dat ik vorige blog schreef. Even lang geleden ook dat we vanuit het uiterste puntje van Mauritanië terug huiswaarts keerden. Ondertussen zijn we terug in het noorden… al eventjes… en dit is ons verhaal terug :

De weg terug door dezelfde streek voelt aan als een snel teruggedraaide film. Landschappen en mensen worden in beweging waargenomen. Maar toch, Mauritanië voelt nu al als een oude vriend en we hebben het gevoel dat we het zullen missen en hopelijk weer zien.

Mauritanië buiten geraken verloopt vlot en zonder veel problemen, waarna we ons weer op de 5km lange zware piste van het niemandsland begeven. In de heenreis waren we vooral geïmponeerd door het moeilijke wegdek en de massa’s afval overal verspreid. Overal langs en op de weg vind je ladingen autobanden, yoghurtpotje , autowrakken enz… . Maar deze keer was dit niets nieuws meer. Nu werd onze aandacht getrokken door mensen en kinderen die daar stonden, zaten en rondliepen. En toen dacht ik terug aan het verhaal van één van onze kennissen. Deze mensen leven hier. Mensen zonder papieren veronderstel ik. Dicht bij de Mauritaanse grens zit een gezin met kinderen bij een grote vrachtwagen, zelfs een baby is erbij. Snel zeg ik Mike te stoppen en stop de man onze laatste verse spullen in de hand. Een overrijpe banaan en 3 tomaten. Meer hebben we niet meer. Maar hij is blij met alles wat hij krijgt. Helemaal overdonderd ben ik. En ik hoop uit het diepste van mijn hart dat ik hen hier niet meer terug tegen kom als we hier nog eens terug zouden komen.

Bij de Marokkaanse grens ontnuchtering, tolafhandeling duurt een volle twee uur met x-Ray en alles erop en eraan. Angst dat er mensen uit zuidelijker Afrika in Marokko binnengesmokkeld worden? Iedereen wordt zwaar gecontroleerd, maar toch vergeten ze om onze motorfiets in te voeren in het paspoort, wat we stiekem grijnzend waarnemen. Misschien kunnen we hem nu verkopen in Marokko. Afwachten!

Onze eerste stop is weer het vissersdorp 100 km van de grens. Ik hoop op de kreeftentijd en hopelijk zijn onze kennissen nog steeds daar. En kijk eens aan. De hele bende is nog steeds daar en Jup en Doro, die we in Mauritanië leerden kennen zijn de volgende dag ook van de partij. Maar ach, het weer… in Mauritanië waren het tropische temperaturen waar we mee te kampen hadden en hier is er weer die koude wind. Voelt niet zo goed aan, maar ’s nachts om te slapen is het aangenaam.

Dan gaat het weer verder. We willen terug naar Bou Jerif, dat ligt meer het binnenland in en hopelijk is het daar warmer en minder wind. In de West-Sahara hebben zich wolken samengepakt en het regent dat het giet. Zo voelt de terugweg echt als een terugweg aan. De rivier rond Bou Jerif die op de heenweg nog volledig droogstond is veranderd in een kolkende modderstroom. Overal ontspringt het groen. We hebben geluk. Bij onze aankomst houdt het op met regenen en we kunnen een weekje van onze lievelingsplaats genieten. De muggen zijn verdwenen en de kikkers houden hun avondconcert. We herstellen een bakoven uit klei en steen die een voorganger hier bouwde en oefenen verder in het broodbakken. Spijtig genoeg met matig resultaat.

Als uiteindelijk onze voorraden zo goed als op zijn besluiten we nog even via Plage Blanche te rijden. Hier worden we begroet door kennissen die we vorige jaar leerden kennen. Het vluchtige contact van vorige jaar wordt snel versterkt en we brengen enkel fijne dagen samen door. Het koppel leeft net als ons in een bestelwagen en brengt de winter in Marokko door. Ook hebben we dezelfde hobby… brood bakken ;-)

Maar de lege voorraadkast dwingt ons ook hier te vertrekken. We willen verder naar Agadir, wat zon tanken en luieren. Maar het lot beslist anders. Een goede vriend van Mike is ziek geworden in Marokko en onverwachts snel naar Duitsland teruggekeerd. Omdat hij in Polen leeft en in Duitsland alleen op een hartoperatie wacht, besluiten we om sneller naar Duitsland terug te keren. Hij kan best wat ondersteuning en hulp gebruiken.

Ja, de terugweg ging snel. Geen Portugal, geen langzaam genieten van Spanje. Alleen een snelle rit met regen en koude richting noorden. Uiteindelijk werden we dan nog door sneeuwregen einde maart in Duitsland ontvangen. Brrrr… niet waar we van gedroomd hadden. Maar het was ok. Op deze manier konden we Mikes vriend in het ziekenhuis wat steun geven.

En dan is er nog Alatna. Toen we nog in Marokko waren kregen we bericht van een vriend over een zeilboot die te koop was. De eigenaar was gestorven en de zoon, die zelf niet in zeilen geïnteresseerd is verkocht de boot. Zo snel we terug waren brachten we een bezoekje aan het Alatna, want zo heet het zeilschip. Voor Mike, die vroeger een zeilboot gehad heeft, was het één van zijn dromen om terug te gaan zeilen. Maar wat we bij ons eerste bezoek zagen zag er niet zo mooi uit. Het schip had verschillende jaren slecht beschermd aan land gestaan. Maar de prijs bleek interessant. Bij ons tweede bezoek zagen we wat een schatje er onder al dat vuil verstopt zat en wat het met wat noeste arbeid zou kunnen worden. Na enige onderhandeling werd Alatna voor een goede prijs uiteindelijk de onze. Al dan niet met enig risico, vermits we niet alle schade onmiddellijk konden herkennen. Maar… no risk no fun!!

Zo… nu zijn onze kaarten opnieuw geschud. Oude dromen ontwaken en nieuwe plannen zijn snel gemaakt. Dit jaar willen we de zomer besteden om Alatna terug zeewaardig te maken. Euforie en verwachting alom. Alatna is nog niet betaald of Mike is al ijverig het dek aan het oppoetsen, terwijl ik tot mijn spijt nog wat dingen af te handelen heb in België. Ik kan alleen meegenieten over Skype en via foto’s. Onder dikke lagen algen en vuil komt prachtig teak en mahoni tevoorschijn. En de motor spring ter onze verwondering ook onmiddellijk aan. Maar er is ook heel wat kleinere schade te herstellen.

Maar we willen zeilen. Al zal het niet voor dit jaar meer zijn. Maar voor volgende zomer plannen we een half jaartje zeilen op de Oostzee. Want naast het werk dat Alatna nog van ons vraagt, willen we ook Mikes Sprinter weer in orde brengen voor een volgende Afriktour in de winter. Er is heel wat werk aan, want de vorige winter heeft heel wat van dat wagentje gevraagd. Maar we willen nog niet van hem scheiden, want we hebben nog plannen met hem. En ook mijn wagen vraagt om wat aandacht. Dus het zal een zomertje werken worden.

Zo… hier sluit ik mijn verslag voorlopig af. Mike en ik willen graag in de toekomst een gezamenlijke blog/nieuwsbrief/website maken. Op het eerste zicht lijkt het ons niet zo evident, vermits we in verschillende talen schrijven. Maar als iemand van jullie ideeën heeft of mij wil helpen een homepage te maken… stuur mij een mailtje : Pascale.pl0306@gmail.com